به گزارش ایلنا، یک باشگاه خصوصی دیگر در ورزش ایران که در چنگال اقتصاد نفتی و مدیریت دولتی گرفتار است آمده تا سرمایه گذاری فرهنگی در نهاد ورزش را تجربه کند.
پرسش ها با ذهنیت های به وجود آمده از زیستِ بخش خصوصی در بسکتبال ایران مطرح می شود و علی مُلک آرایی، مدیرعامل گروه اکسون،در مقابل خبرنگاران یک پاسخ دارد؛ "آمده ایم تا بمانیم". با همین یک جمله، از پیراهن تیم بسکتبال برای بازی در لیگ دسته یک باشگاههای ایران، رونمایی می شود. اکسون وارد شد. چرا لیگ یک؟ " پیشروی پله پله ... رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود"....
این حرف ها دیروز و در میان دل نگرانی های جامعه رسانه ای از ادامه فعالیت و فرجام خوب بخش خصوصی در ورزش دولتی به شیوه های مختلف از زبان حاضران، مدیرعامل، البرز آبکناری سرمربی و کاپیتان علی دورقی شنیده شد.
در دوره ای که مدیران دولتی حتی قادر به لبخندزدن به بخش خصوصی نیستند و نمی گذارند قوانینی برای حفظ و ادامه فعالیت آنها توسط خود آنها وضع شود، شنیدن این حرف ها و ایده ها امید به آینده را زنده می کند.
بخش خصوصی تافته جدابافته نیست اما کسی رفتار غیرمتعارف با انگ زنی و انگشت اتهام واهی به سوی فعالیت های این بخش چرخاندن را برنمی تابد. بِروبِر نگاه کردن نهادهای دولتی به ذبح بخش خصوصی در ورزش -در بسکتبال - سابقه دارد. نمونه اش مهرام که رفت. پول بده و جان بکن آخرش فحش بخور.
چرا مهرام که دلشده ی بسکتبال بود، دلزده از بسکتبال رفت؟
بسکتبال به این پرسش شاید اگر ٨ ماه زودتر پاسخ داده بود الان مهرام را هم در زیستِ و حیات فعالیت های باشگاهی داشت.
تیم های بخش خصوصی پیشران هایی به سمت آینده هستند. دولت پول و تسهیلات نمی دهد اما نیش می زند و در پیچ مشکلات و گرفتاری ها، پشت زبان های نیشدار علیه آنها را می گیرد.
اکسون نیاز امروز بسکتبال ماست. همان طور که مهرام بود. مثل شیمیدر که دوباره آمد. به همان شیوه ای که تیم های صنعتی پتروشیمی و نفت آبادان تیمداری می کنند. شهرداری گرگان با پایگاه اجتماعی اش و ... همه نیازهای بسکتبال هستند. امثال اکسون بال های خود را به سوی بسکتبال گشودند و باید این پیشران های رشد و پیشرفتِ بسکتبال را ابتدا بفهمیم و بعد در مسیر درست، مشوق شان باشیم.
بازگشت به بالا
